در آمریکای شمالی، تولید کفش پسرانه سایز ۳۹ به عنوان یک صنعت در سال 1629 زمانی که توماس بیرد، یک کفاش، از لندن، انگلستان وارد شد، آغاز شد. او در سالم، ماساچوست اقامت گزید تا طبق قراردادی برای مستعمره خلیج ماساچوست کفش بسازد.
بسیاری از استعمارگران اولیه چرم را دباغی می کردند و کفش های خود را می ساختند بعدها پینه دوزهای دوره گرد شهر به شهر رفتند آنها کفش هایی با فرم خام و نقره ای می ساختند که می شد روی هر دو پا پوشید.
سپس کفاشیان در روستاها مغازه‌هایی راه انداختند و تجارت خود را از طریق شاگردان انتقال دادند. اولین کسی که یک فروشگاه کفش پسرانه سایز ۳۹ را بر روی سیستم کارخانه راه اندازی کرد، جان آدام داگیر، یک ولزی بود که در سال 1750 به لین، ماساچوست آمد.
تحت سیستم او، هر کارگر تنها در یک عملیات واحد از کل فرآیند تولید کفش تخصص داشت داگیر را «پدر کفش‌سازی آمریکا» می‌نامند. در حدود سال 1800 مغازه های Ten Foot آمدند که به دلیل اندازه کوچک آنها نامگذاری شدند.
تا اواسط قرن نوزدهم کار روی کفش پسرانه سایز ۳۹ توسط صنعتگران ماهر با دست انجام می شد سپس تعدادی از مخترعان آمریکایی ماشین‌هایی را برای انجام وظایف خاص کفش‌سازی توسعه دادند اولین ابداع دستگاه نورد بود که در سال 1845 اختراع شد و جایگزین چکش‌های لپ‌ستون و کوبنده شد که برای استحکام بیشتر چرم استفاده می‌شد.
در همان سال الیاس هاو چرخ خیاطی را اختراع کرد. این برای استفاده در دوخت قسمت های بالایی کفش اقتباس شده است در سال 1858، لایمن آر. بلیک، ماشینی را برای دوخت کف و رویه به هم اختراع کرد در حدود سال 1874، چارلز گودیر جونیور، تولید کفش‌های جوشی با کیفیت بالا را با ماشین ممکن کرد.
در سال 1896، همفری اوسالیوان، چاپگر در لاول، ماساچوست، اختراع خود را از پاشنه لاستیکی به ثبت رساند. رسم او این بود که روی یک تشک لاستیکی بایستد تا خستگی پاهایش را در هنگام تایپ راحت کند.
حمل حصیر از جایی به جای دیگر ناخوشایند بود بنابراین تکه هایی از آن را به پاشنه کفش هایش میخکوب کرد. برای اینکه میخ ها شل نشوند، واشرها را در لاستیک قالب زد.
